آخرین نفس های یک تالاب بین المللی 

همیشه در نشست های خصوصی با مدیران و معاونان و همکارانم روی این نکته تاکید دارم که کار ما گله و شکایت نیست، ما حق نداریم مرثیه بخوانیم، ما حق نداریم ناامید بشویم و این ناامیدی را به جامعه، - به ویژه علاقه مندان به محیط زیست توزیع و تکثیر کنیم.

وظیفه ما سخت کار کردن و تلاش برای یافتن راهکار است.

نقد کردن و مطالبه گری را به اهل رسانه باید بسپاریم، اما حال و روز تالاب بین المللی گاوخونی به شکلی است که ما هم گاهی کنار منتقدان قرار می گیریم.

هر بار که در کنار ایستگاه سنجش کمی و کیفی آب شاخ کنار در ابتدای ورودی تالاب بین المللی گاوخونی می ایستم و به عبور اندک آبی که به لطف زه آب های کشاورزی و پساب تصفیه خانه شهر ورزنه نگاه می کنم که باعث شده کمتر از چهار درصد این تالاب 47 هزار هکتاری را مرطوب سازد با خودم فکر می کنم، نسل های آتی وقتی به این پهنه خشکیده نگاه می کنند و اصل 50 قانون اساسی را به یاد می آورند نمی گویند این بود میراث شما برای ما؟ حق ندارند گله کنند که نسل ما کوتاهی کرده است؟ تالاب گاوخونی که روزی مأمن و پناهگاه بیش از 20 هزار پرنده مهاجر بود که در کمال آرامش و آسایش جوجه آوری می کردند، اکنون بیش از 96 درصد آن خشک شده و در ورطه نابودی قرار گرفته است و ادامه این روند هیچ چشم انداز روشنی را به ما نشان نمی دهد.